Patron

DLACZEGO JANUSZ KORCZAK? 

Ten wybitny pedagog, lekarz i pisarz uczył, jak kochać dziecko miłością pełną szacunku, rozumiejąc specyficzne problemy psychiki małego człowieka. Troszczył się o możliwie szczęśliwe dzieciństwo i harmonijny rozwój każdego wychowanka, niezależnie od jego rasy, wyznania i narodowości.
Jego spuścizna pedagogiczna była i jest źródłem inspiracji dla wychowawców naszej szkoły. 
Tematyka korczakowska włączona została do pracy dydaktyczno wychowawczej. Domagał się, aby dziecko traktowano jako pełnowartościowego człowieka na każdym etapie życia. Uważał, że dziecko ma prawo być sobą i liczyć na równouprawnienie w społeczeństwie. Dokładał wszelkich starań, aby jego wychowankowie nie cierpieli głodu i niedostatku. 

 

„Daj dzieciom dobrą wolę, 
daj wysiłkom ich pomoc, 
trudom błogosławieństwo. 
Nie najłatwiejszą prowadź ich drogą,
ale najpiękniejszą.
A jako prośby mej zadatek przyjmij jedyny mój klejnot – smutek.

Smutek i pracę.”

Janusz Korczak

Janusz Korczak, właściwie Henryk Goldszmit,

ur. 22.VII 1878 lub 1879 w Warszawie, zginął w sierpniu 1942, zamordowany w obozie koncentracyjnym w Treblince. Nowelista, powieściopisarz, publicysta, pedagog. Ukończył medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1903 r. rozpoczął pracę jako lekarz w szpitalu dziecięcym w Warszawie. W 1911 r. objął stanowisko dyrektora Domu Sierot dla dzieci żydowskich, a później także Naszego Domu – sierocińca dla dzieci polskich. Założył i redagował „Gazetę Domu Sierot” i „Gazetkę Naszego Domu”. Pisał w „Kurierze Warszawskim”, „Kolce”. 

 

 

Utwory Janusza Korczaka:

„Dzieci ulicy” –1901,  
„Dziecko salonu” – 1906,
„Mośki, Jośki i Srule” – 1910,
„Józki, Jaśki i Franki” – 1011,
„Bobo” – 1914,
„Jak kochać dziecko” – 1919,
„Kiedy znów będę mały” – 1925,
„Prawo dziecka do szacunku” – 1029,
„Pedagogika żartobliwa” – 1939,
„Sława” – 1913,
„Król Maciuś Pierwszy” – 1923,
„Bankructwo Małego Dżeka” – 1924,
„Kajtuś Czarodziej” – 1935.